Kerst

Soms als ik mijn foto’s terug zit te kijken die ik in Gambia gemaakt heb dan denk ik vaak, is dit echt allemaal gebeurd in de afgelopen weken. Zoveel verschillende gebeurtenissen,  gebeurtenissen die me zo blij maken, omdat veel sponsors mij in staat stellen heel veel mooie dingen te doen,  mensen te mogen helpen. Ik ben er zo dankbaar voor dat ik een helpende hand mag bieden in dit straatarme land. Maar soms voel ik me ook zo machteloos, dat ik ondanks het feit dat ik zoveel financiële hulp krijg helemaal niets kan doen. Medische zorg die er gewoon niet is, scholen waar kinderen nog steeds lijfstraffen krijgen. Gezinnen waar geen eten meer is, niet structureel kunnen helpen….Maar ik moet naar de dingen blijven kijken die wel gerealiseerd kunnen worden. Zoals……

 

De eerste drie weken bijna dagelijks op pad geweest om het schoolgeld van 45 kinderen te betalen. Kinderen die in Nederland allemaal een sponsor hebben. Van een school uit Groningen, de Fontein,  mocht ik heel veel schoolmaterialen ontvangen zoals schriften, potloden etc. Ieder kind kon daardoor een pakketje ontvangen. Ook basisschool de Zaaier uit Andel had presentjes voor hun sponsorkinderen mee gegeven. Wat was het leuk om uit te delen en wat werd het allemaal enorm gewaardeerd.

 

De eerste twee weken van mijn verblijf had ik gezelschap van een Nederlandse verloskundige. Samen met haar en natuurlijk Marie Joof talloze zwangere vrouwen mogen controleren in een kleine privé kliniek in Tanji. Dat zijn eigenlijk de normale controles die hier ook uitgevoerd worden. Bloeddruk, gewicht enz. Verder krijgen de a.s. moeders drie keer tijdens hun zwangerschap medicijnen om hen te beschermen voor malaria. Mits de medicijnen voorradig zijn natuurlijk….

 

En natuurlijk ging ik samen met haar naar mijn eigen kleine kliniekje in Tanji. Wat doet Jahaddy het toch fantastisch. Weer mooie baby’s in mijn armen mogen houden, die onder de deskundige leiding van haar ter wereld gekomen zijn. Ik had heel veel gehaakte omslagdoeken bij me. Gehaakt door een 92 jarige mevrouw. Ook mocht ik veel omslagdoeken van moeders voor moeders overhandigen. En natuurlijk weer een nieuwe voorraad babykleding en medische materialen. De kliniek zag er nog netjes uit, dus besloten het schilderwerk een jaartje uit te stellen. Wel waren de ventilators kapot en moesten er een aantal matrassen vervangen worden. Gelukkig dit allemaal kunnen vinden. De ziekenhuismatrassen waren wel even een uitdaging om te vinden. Maar het is gelukt !! Ook krijgt Jahaddy maandelijks een zak rijst, uien, olie, schoonmaakmiddelen etc. Zij doet haar werk gratis, en al die moeders die daar komen moeten natuurlijk ook eten.

 

Er stonden nog ruim zestig dozen met medische spullen om , samen met 3Dgam, deze naar verschillende ziekenhuizen te brengen. Deze keer zouden we 7 ziekenhuizen  bezoeken op de North Bank. We moesten daarvoor overvaren met de ferry. Dit is trouwens de oude veerboot die tussen den Helder en Texel gevaren heeft. Maar een hoop gedoe om naar de overkant te komen. Medische spullen mogen niet zomaar naar de overkant….. Het kostte ons 2 uur om verder te mogen. Volgende keer maar zorgen dat we een flinke bos papieren met heeeeeeel veel stempels bij ons hebben. Maar wat waren de spullen welkom….ziekenhuizen ver van het toeristengebied, waar nauwelijks materialen zijn. Er was zelfs een ziekenhuis, in Jinack, dat de spullen met een roeiboot op kwam halen.  Al deze ziekenhuizen hebben geen materialen voor de pas bevallen moeders, geen babykleding, geen verbandmiddelen, er is een tekort aan medicijnen. We hebben ook een paar eerste hulpposten bezocht. Hier vooral verbandmiddelen afgegeven.

 

Van een bedrijf uit Giessen mocht ik heel veel mondmaskers en beschermende overals ontvangen. Veel maskers zijn er naar de verkeerspolitie gegaan .Zij staan de hele dag in het stof en uitlaatgassen op hun checkpoints. Dus een mondmasker is geen overbodige luxe. De beschermende overals zijn naast de ziekenhuizen hoofdzakelijk naar het hoofdkwartier van de brandweer gegaan. Zij zorgen voor de verspreiding onder de plaatselijke brandweer.

Daarnaast weer talloze tassen en dozen  met kleding en linnengoed naar gezinnen gebracht. Deze kleding wordt hier echt als “nieuw” gezien. Kleding slijt hier ook heel snel. Door het stof en zand, waardoor het heel vies is en het moet ook nog met de hand gewassen worden wat dan vaak nog op een wasbord gebeurd. Geen pretje om dat te doen. Dan realiseer je je pas hoe makkelijk wij het hebben. Hup,  in de wasmachine en draaien maar.

 

Verder nog drie jonge vrouwen naar school gestuurd, twee dames naar de hotelschool en de deerde dame wilde voor loodgieter leren. Ze hadden alle drie wel de basisschool doorlopen waardoor ze zonder problemen op het volwassenonderwijs geplaatst konden worden. Ook hier in dit land worden diploma’s steeds belangrijker. Voorheen was het vaak , het is niet wat je weet maar wie je kent. Ook hier veranderen sommige dingen beetje bij beetje ten goede.

 

De dag voordat ik weer naar Nederland zou vertrekken bracht ik mijn laatste doos met kleding weg naar een goede vriendin van me. Ik trof daar een zus van mijn vriendin aan en een baby van 4 weken. De moeder was dood en doodziek. Hoge koorts en hevige pijn in haar buik. De baby was apatisch en reageerde bijna niet op prikkels. De moeder was met een sectio bevallen van de baby. Ze had al een aantal onderzoeken gehad in het ziekenhuis, maar het geld dat iedere keer door familie en vrienden ingezameld was voor haar behandeling was echt op. En de baby ??? Even doorgevraagd, en wat bleek….de moeder kon de baby door haar ziek zijn  niet meer voeden. Ze hadden de baby maar yoghurt gegeven. Op mijn vraag waarom ze de baby in vredesnaam yoghurt gegeven hadden, kreeg ik als antwoord: Er is geen geld meer om melkpoeder te kopen, en yoghurt is goedkoop. Een baby van 4 weken. Dus eerst naar de apotheek voor babyvoeding. En inderdaad een blik babyvoeding kost twintig euro. Voor daar onbetaalbaar. Dus twee blikken voeding gekocht en de moeder weer terug gebracht naar het ziekenhuis. De moeder ligt nu, 4 weken later nog steeds in het ziekenhuis. Maar met de baby gaat het gelukkig goed.

 

Er is weer teveel gebeurd om het allemaal te vertellen. Wie meer wil weten is altijd welkom bij mij thuis voor een bakje koffie. Saai is dit land nooit. Je komt altijd weer voor verrassingen te staan. Onverwachte gebeurtenissen die me aan het lachen maken, maar me ook het enorme verschil tussen Nederland en Gambia duidelijk maken. Wij een land waar geprobeerd wordt alles tot in de puntjes te regelen. Nou dat moet je hier echt wel uit je hoofd zetten. Onderweg naar de markt kwam in dit busje tegen.

 

En zo zijn we weer thuis, weer heel veel ervaringen en indrukken rijker. Dankbaar voor alles wat er door de loop der jaren gerealiseerd kon worden, dankzij uw hulp.

 

Dit mooie, kleurrijke, straatarme land met zijn vriendelijke en dankbare mensen. De dame waar ik dagelijks mijn groenten en fruit koop, mijn lieve Sona die dagelijks voor me komt koken en mijn was doet, 3Dgam waar ik fijn mee samenwerk, vrouwen als Jahaddy, Marie Joof en Thea Mom, die zo ontzettend veel betekenen voor de gezondheidszorg in dit land. Prachtige mensen waar ik altijd bij terecht kan met mijn vragen over dit, soms ook onbegrijpelijke land. De liefde en de gebeden van al de mensen die ik een handje mag helpen, reizen altijd met me mee terug naar Nederland.

 

 

Rest mij nog U de vrede van Kerst toe te wensen, en een gezond, liefdevol 2024.